Het Nederlandsche Aquaduct
Barcelona – Botsende treinen en botsende politici vullen het nieuws dit weekend. Voor insiders wellicht niet, maar voor ons kwam het klappen van het Catshuis overleg als een redelijke verrassing. Volgens Burgemeester Jozias Van Aartsen laat Wilders je op enig moment gewoon barsten. Gisteren was er zo’n momentje.
Wat de daadwerkelijke beweegredenen van onze Geert zijn zullen we nooit te weten komen. Wat er bij ons door het hoofd spookt is dat de VS vanaf de midden jaren negentig een slim spel heeft ontvouwen om zich op allerlei vlakken beter te positioneren. Men zag de bui al hangen en wist toen al dat de VS het zwaar zou krijgen, daar moest iets aan gedaan worden. Een zwakkere Europese Unie speelt de VS daarbij vanzelfsprekend in de kaart.
Amerikaanse Connecties
Toeval of niet, maar al eerder is naar buiten gekomen dat de PVV er nauwe Amerikaanse connecties op na houdt. De partijkas van de PVV wordt volgens Hero Brinkman flink gespekt door invloedrijke lobbykantoren uit de VS. En met een wipaandeel in de hand onderhandelen in het Catshuis geeft nou eenmaal veel macht. Het lot tarten is een fluitje van een cent.
Nederland slaat wereldwijd een pleefiguur. Zeven weken onderhandelen zijn voor niets geweest. De burger, de huiseigenaar en Nederland zelf krijgt het een flink stuk lastiger in de toch al verder oplaaiende crisis. Het versplinterde politieke landschap helpt daarbij niet. De Europese Unie heeft er weer een stapeltje zorgen bij en dat speelt de VS – ook al zijn het onze bondgenoten – subtiel in de kaart. Ze zullen trots op Geert zijn.
Nederland – toch al een natie van dijken en ontpolderen – kan gaan nadenken over een Romeins aquaduct. Het verder opstapelen van schulden wordt nu ook de route in de polder. Het water zoekt zijn weg, de staatsschuld giert – ook in Europees verband – steeds verder uit de klauwen. De overvloed aan spotgoedkope euro’s vloeit naar met name Spaanse en Italiaanse emissies. U leest dat al deze miljarden eenvoudig zijn opgehaald en een succes zijn. Kennelijk gelooft de belegger nog steeds in sprookjes. We tillen de problemen over de zomer heen. Maar het is een retourticket, geen enkeltje.
Deflatie
Ondertussen is er eerder sprake van deflatie dan van inflatie hetgeen zich steeds verder verspreidt over Europa. Kanalen, dijken en aquaducten helpen daarbij niet meer. En om u de waarheid te zeggen, wij zien nog geen licht aan het einde van de tunnel op dit punt. Er komt – op zeker – een keer een omslagpunt. Maar wanneer dat zal zijn, geen idee. We gooien waarschijnlijk een decennia weg.
Verder zijn er nog twee kleine aandachtspuntjes welke stilzwijgend de revue passeerden. De eerste is dat ‘Schengen’ steeds meer op de tocht komt te staan. Was dat niet een van de belangrijke pijlers van de EU? En de op krukken lopende Lagarde van het Internationale Monetaire Fonds liet zich de afgelopen week onhandig uit over de Euro. Het IMF houdt in zijn meest recente rapport voor het eerst officieel rekening met het instorten van de eurozone in 2012. Dit zou tot ‘totale paniek’ op de financiële markten kunnen leiden. Een nieuwe Grote Depressie zou in zo’n scenario aanstaande zijn, aldus het IMF. Dit zijn ongebruikelijke uitlatingen van het IMF, dat behoeft geen betoog. Het onderstel van de trein die de EU heet vertoont inmiddels veel corrosie en roest…
Jan Dwarshuis is columnist bij ©OLUMBEURS en Follow the Money: Op het moment van schrijven heeft hij geen positie in bovengenoemde fondsen.
