The Italian Job
Barcelona – De leiders van de 27 EU-landen zijn er – zoals verwacht – niet in geslaagd duidelijke afspraken te maken om de eurocrisis de kop in te drukken. Frankrijk lijkt zich ondertussen neer te leggen bij het feit dat het noodfonds geen bank wordt die geld kan lenen van de ECB.
En daarmee – om het maar even plat te formuleren – moeten de Franse banken op een andere manier op jacht naar een fatsoenlijke herfinanciering. Opzienbarend is dat over deze herkapitalisatie van de Europese banken de ministers van Financiën van de EU-landen juist wel een definitieve overeenstemming bereikten. Europa’s grootste banken zullen het komende half jaar op eigen houtje zo’n slordige 108 miljard euro aan nieuw kapitaal bij elkaar moeten sprokkelen om het Europese bankensysteem te versterken. Dat wordt vast geen gezellige Kerst voor de heren. Het zal de Chinees wel worden.
Complex
Over het noodfonds wordt woensdag verder gesproken. Dan moet eindelijk het besluit vallen dat moet leiden tot een alomvattend reddingspakket. Volgens de Duitse bondskanselier Angela Merkel en haar tijdelijke Franse vriend president Nicolas Sarkozy is de extra top nodig omdat de materie nogal complex zou zijn. Hmmm, dat klopt.
De crisis, welke als financieel deukje begon in 2008, is inmiddels het gesprek van de dag aan de Ikea keukentafel. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, vraagt de gemiddelde konijnenkop zich vertwijfeld af. Pensioengelden, koopkracht, de waarde van uw stenen strop, alles wordt systematisch gesloopt. Het zou allemaal door die schofterige bankiers komen met hun veel te hoge bonussen horen wij u roepen. Maar waarom zette u dan uw handtekening onder uw huidige hypotheeklening? En waarom loopt u eigenlijk met een Centurion creditcard op zak?
Wij zien het iets breder. Het kapitalistische systeem is hard aan vernieuwing toe. Inmiddels is de crisis een politiek issue van formaat geworden. Maar er is een klein probleem: de disconnectie tussen de burger en de politiek is – door allerlei gedonder en getouwtrek – simpelweg een feit geworden. De burger heeft geen vertrouwen meer in zijn volksvertegenwoordiger. Dat fenomeen signaleren wij al een poosje door de aardverschuivingen op politiek gebied. De ‘rise and fall’ van ijzeren Rita is een aardig voorbeeldje.
Wikken en Wegen
En als klap op de vuurpijl twijfelt de politiek – as we speak – ook nog eens over de te nemen stappen. En dat is slecht voor alles en iedereen. In ‘the long run’ is ons politieke en financiële systeem aan vernieuwing toe. Maar dat kost tijd, veel tijd en bakken met geld. En het is en blijft ongewis hoe deze er uit komt te zien en hoe het tot stand gaat komen. Kortom; onzekerheid troef.
De belegger voelt dat haarfijn aan. Het is wikken en wegen. 2011 is een verdomd lastig beleggingsjaar voor velen. Dat is geen schande. Het beeld is troebel. Zelfs voor de ultra korte termijn is het beeld ongewis. Tegenstrijdige signalen doet uw nederige dienaar op de rem trappen. Wij blijven bewust dicht bij huis en locken ons rendement in, ook al kost dat nu een friemeltje rendement. Zolang Merkel en Sarkozy wikken en wegen, doen wij dat dan ook maar. Misschien dat Mario Draghi – de nieuwe president van de ECB – eerdaags een zetje kan geven. Een ‘Italian Job’ pur sang…
Jan Dwarshuis is columnist bij ©OLUMBEURS en Follow the Money: Op het moment van schrijven heeft hij geen positie in bovengenoemde fondsen.
